Diederik Leebeek | Gay & Night | november 2000
De Amsterdamse travagroep Chicks with Dicks verzorgt niet alleen al jaren onverantwoord amusement, maar is tevens een broedplaats van talent. Eén van de opvallendste persoonlijkheden uit de stal van Coco Coquette is de ietwat excentrieke, maar zeer komische Jet Lag.
Wanneer en hoe is Jet Lag geboren?
‘In de jaren tachtig was ik dj in de Amsterdamse discotheek Well’s Fargo aan de Nieuwezijds Voorburgwal. De eigenaars waren Amerikaans en vierden typisch Amerikaanse feestdagen als Halloween en Fourth of July op grootse wijze. Het personeel werd geacht om leuke optredens te verzorgen, dus naaide mijn baas een jurkje voor me en playbackte ik musicalnummers. Dat was voor mij de eerste kennismaking met travestie. Jet Lag is echter pas ontstaan toen ik in 1995 gevraagd werd om me bij de Chicks with Dicks aan te sluiten.’
Hoe ben je in godsnaam op die naam gekomen?
‘In het begin veranderde ik wekelijks van naam. Eerst wilde ik Jet Chevrolet genoemd worden, maar toen ik tijdens een shopping trip in Duitsland een jet-grill kocht, heette ik voortaan Jet Grill. Pas toen ik in een voorstelling een eigen airline had, Jet Air, en wat evergreens zong op de gangpaden om het publiek te entertainen, is de naam Jet Lag ontstaan.’
Het lijkt wel alsof de Chicks with Dicks een beetje buiten de travascene staan. Vind je dat ook?
‘Ja, we zitten toch een beetje in een underground hoek. Zo kunnen we lekker doen wat we zelf willen: onverantwoord amusement opvoeren dat het publiek het gevoel geeft alsof het tussen de schuifdeuren wordt opgevoerd. We hebben inmiddels ook een vaste groep bewonderaars. Er zijn bijvoorbeeld twee dames die geen optreden van ons missen. Iedere keer zitten ze met een brede lach op de eerste rij. Geweldig! Dat komt denk ik omdat we geen afstand scheppen tussen het publiek en onszelf.’
Wat vind je van de Nederlandse drags?
‘Ik vind het moeilijk om naar andere travestieten te kijken. Er zit vaak erg weinig humor in. We moesten een keer optreden in het televisieprogramma Nachtsuite met Christine van der Horst. Daar was ook zo’n trendy trava, ik weet bij god niet meer hoe ze heette, maar die had totaal geen humor en zelfspot. Dan gaat het alleen maar om er zo vrouwelijk mogelijk uit te zien en playbackt ze een Whitney Houston liedje. Mayday was de enige die een beetje normaal tegen me deed die avond. De anderen hadden alleen maar zoiets van ‘wat ziet zij eruit’: ‘Blauwe oogschaduw? Je bent niet wijs!’ Veel Nederlandse trava’s zijn veel te serieus of te plat. Dat bedoel ik niet naar, want veel mensen zijn er dol op en vinden de Chicks with Dicks misschien plat. Maar persoonlijk hou ik niet er niet van als het alleen maar over fuck, suck, broek omlaag en dildo’s gaat. Ook mensen in de zeik nemen vind ik te makkelijk.’
Noem eens namen..
‘De enige trava waar ik buiten de Chicks wel eens wat mee te maken heb gehad is Dolly Bellefleur en dat vind ik een ontzettend akelig mens. Ik heb ‘r niks gedaan en toch doet ze erg vervelend tegen mij en m’n collega’s. Alleen als ze je nodig heeft belt ze opeens heel aardig op. Dan strijk ik weer over m’n hart en doe ik een showtje met haar, maar zodra de show over is loopt ze meteen weer over je te lullen. Waarschijnlijk heeft ze veel problemen: ze is toch een beetje de Bonny St. Clair van de dragscene. Blond, oude moppies en een drankprobleem!’
Je werkt de laatste tijd voornamelijk met Coco Coquette en niet met de andere Chicks with Dicks. Hebben jullie een speciale band?
‘Coco en Jet zijn totaal verschillend, maar we voelen elkaar erg goed aan. Coco is gezellig en relaxt. Jet is een beetje hautain: ‘oh, daar leen ik mij niet voor’, terwijl Coco de leuke gezellige meid is van ‘hup fun, dat gaan we doen’. We houden namelijk van elkaar omdat al onze relaties stuk gaan. Altijd zijn we verliefd of dumpen we weer iemand. ‘
Zegt dat ook iets over je privéleven?
‘Ja, ik ben wel erg dramatisch, hoewel ik nu voor het eerst in tijden een stabiele relatie heb. Maar ik word ook geïnspireerd door mijn moeder en andere mensen om me heen. Als ik bijvoorbeeld op Schiphol ben en een Spaanse toeriste zie met een grote bril, zwart haar en een dikke bontjas, denk ik meteen: ‘dit is helemaal Jet’.
Wat is tot nu toe het hoogtepunt geweest van je carrière?
‘Dit interview, ha,ha. Nu kan ik met pensioen.. Maar verder was het ook heel bijzonder om met een funkband te spelen in het Paradiso van Den Haag: Het Paard. En natuurlijk onze Gay Games-show: Dragracing. Eén avond hoorden we opeens een hele bekende harde lach vanuit het publiek: Harvey Fierstein van Torch Song Trilogy zat in de zaal. De volgende dag moest hij zelf optreden in de Stadsschouwburg en sprak hij op het toneel zijn verbazing uit over die klompendansende drag queens – wij dus.’
Waar droomt Jet nog van?
‘Het lijkt me geweldig om de beroemde film ‘Whatever happened to baby Jane’, met Joan Crawford en Bette Davis, uit te voeren op het toneel. Maar dan wel zo goed dat het publiek na tien minuten al niet meer beseft dat het twee mannen in vrouwenkleding zijn. We hebben er ooit serieuze plannen voor gehad en er is zelfs een scenarioschrijver mee aan de slag gegaan. Maar hij maakte er een soort SM-stuk van, dus uiteindelijk hebben we het hele project maar afgeblazen..’
Wat is het meest gekke dat je op het podium hebt meegemaakt?
‘Bij ons gaat altijd alles mis, ha, ha. Eén keer hadden we een speciaal moederdag-optreden voor een groep moeders met hun zonen. Maar ze hadden tegelijkertijd een tafel besproken in een restaurant, dus halverwege de show stond de hele groep op en was de tent opeens helemaal leeg..’